Snertrit, een mooie seizoensafsluiter
Vandaag was er bij de fietsclub de afsluiting van het toerseizoen in de vorm van de Snertrit. Omdat ik deze samen met Eelco vorig jaar had gewonnen stonden we weer als Team Palinca aan de start. Deze keer hadden we Hendy, Leo en Stompwijkse Marcel als gastrijders. De Snertrit staat te boek als puzzelrit. Wellicht is dit de reden dat vele leden het laten afweten. Geheel onterecht! Je moet wel even puzzelen, maar dat is voor de start. Per groepje krijg je een aantal cryptisch omschreven locaties. Bij deze locaties moet je een aantal vragen beantwoorden. De route en de volgorde van de locaties bepaal je zelf. Het is zaak om om half één binnen te zijn. Iedere minuut die later komt levert starfpunten op. Ook levert het niet dragen van clubkleding strafpunten op. Daarmee hadden we als Team Palinca al de eerste strafpunten te pakken, want Eelco en ik reden in onze Team Palinca-Christina-Rimonta Promille Cyclingteam tenue.
Omstreeks half tien mochten we starten. De WoMo groep was al even weg voor wij mochten vertrekken. Iets in verband met het maken van een groepsfoto. Maar de WoMo groep hadden we als snel bijgehaald. Wij namen het schelpenpad naar de Meerpolderdijk terwijl de WoMo-groep gewoontetrouw over de heuvel ging. We gooide de ketting naar rechts en zette koers naar Scheveningen. Hoewel we niet de kortste weg namen, reden we wel de snelste weg en de reddingsbrigade hadden we snel gevonden. De vragen hadden we al snel beantwoord.
Nu was het voor de wind naar Katwijk. In de duinen was het lekker rustig. We werden onderweg ingehaald door een druk bellende drietal die niet echt indruk op ons maakte. In Katwijk hadden we de reddingsbrigade ook vlot gevonden. De vragen beantwoorden ging nu iets minder vlot. Maar goed, een smartphone en Google brachten de uitkomst. Hoewel we één vraag niet konden beantwoorden, de boot waar van we de naam moesten noteren lag nu in zee.
Dat sommige snelle mannen geheel onterecht afwezig waren bleek nu wel. Als we op tijd binnen wilden zijn moesten we het tempo opvoeren. Dat werd dus ook gedaan en in een mum van tijd stonden we in Noordwijk bij de reddingsbrigade. Het beantwoorden van de vragen leverde hier geen problemen op. Een daar aanwezig man wist te vertellen wie er op het bord stond en dat de goede man tijdens een reddingsaktie is verzopen. Gestorven in het harnas zeg maar.
Nu moesten we naar Leiden. We namen de klassieke route zoals we vroeger ook namen vanuit Noordwijk op zondagmorgen. Via Voorhout en Oegstgeest reden we naar het Leidsehout. Dat Eelco niet gefietst had bleek nu wel. Hij moet steeds lossen. Hij overhandigde mij snel de papieren en pen en zou zelf naar het clubhuis fietsen. Aangekomen bij het Leidse Hout was het even zoeken. Daar ergens moest de Leidse Reddingsbrigade zijn.
Met wet draai en keerwerk hadden we deze gevonden beantwoorde de vragen en gingen onder leiding van Hendy vol gas dwars Leiden. Heerlijk. Ik genoot ervan. De tijd begon te dringen en we moesten nog naar het Noord-Aa voor de laatste reddingsbrigade. Dit ging best lekker eigenlijk. Aangekomen bij het Noord-Aa troffen we Karin en Jan.
We zochten snel naar de antwoorden op de vragen. Met nog maar twaalf minuten te gaan ging het nu vol gas door Zoetermeer naar het clubhuis waar we stipt half één aankwamen. Als eerste nog wel.
Terwijl Max de stand opmaakte genoten we van een goede bak snert, met roggebrood, spek en rookworst. Het duurde wel voor de overige groepen binnenkwamen. Maar uiteindelijk was de uitslag bekend. En wat bleek: Ook dit jaar had Team Palinca-Christina-Rimonta Promille Cyclingteam de Snertrit gewonnen. En ook deze keer zonder de jury te hoeven omkopen. Snel brachten we onze Team Palinca-Christina-Rimonta Promille Cyclingteam maten op de hoogte die dit meteen gingen vieren. Nu ligt voor volgend jaar de druk wel erg hoog. Maar we gaan voor de hattrick.